Gniewny gwar gnania przyciąga uwagę

przechodniów z pogardą spoglądających

na moją nędzną egzystencję,

patrzą, wzruszają ramionami,

idą dalej, bo przecież tu nic ciekawego,

nuda panie, nuda i rozpacz,

łzy po tym co przeminęło,

po tym czego nigdy nie było,

a mimo to boli, że nie powróci,

już nigdy, odeszło, poszło sobie

ku zachodzącemu słońcu,

zostałem w cieniu już na zawsze,

jednocząc się z nim

sam stałem się cieniem

własnego człowieczeństwa,

potworem pośród potworów,

przygarbioną pokraką w zatęchłej jaskini