Mam wrażenie, że moje kaktusy nie kwitną.

Te długie łodygi ich kwiatów wydają się być tylko potrzebą

sięgnięcia ku słońcu. By być bliżej jedynego ich boga,

tego, który daje im życie i energię. Zapewnia przetrwanie.

Pomimo, że piękne te kwiaty i z racji dwunastogodzinnego

życia tak ulotne (co zwiększa w moim odczuciu ich piękno)

to w tej chwili postrzegam je jako przejaw lamentu za

nieosiągalnym. Nieudolną próbę osiągnięcia spełnienia.

I za samo próbowanie należy się moim roślinkom

szacunek. Są odważniejsze ode mnie...a może chcą

mi coś powiedzieć...pokazać, że się jednak da...no o taką

inteligencję i chęć wpływania na swego właściciela bym ich

nie podejrzewał...

Zasypiam, śpię, nagle budzi mnie

węgiel kopalniany z hukiem dostarczony

bladym świtem pod moje drzwi,

słyszę jak obija się o ściany domu,

dudniąc, trzęsąc moim światem, pokojem,

moim łóżkiem, moim życiem.

Wyleguje się teraz ta czarna masa

w promieniach wczesnego słońca

na zielonej niegdyś trawie,

teraz czarnej, zarażonej, chorej.

Nie mogę spać, nie potrafię nawet 

zamknąć oczu, z dzikim uśmiechem

na twarzy myślę o tym jak wymierzam

jej karę, wrzucam w ciemną, wilgotną 

otchłań piwnicy gdzie, niczym w celi śmierci,

czeka na swój koniec w płomieniach

szósta rano, niewinna godzina, jakże wolna

od wspomnień, 

rozdziewiczam ją, krzyczy

budzącym się gwarem za oknem,

ciężarówkami jeżdżącymi w tę i tamtą

stronę bez celu,

krwawi promieniami ledwo co

przebudzonego słońca nieśmiało spoglądającego

na szaleńców tłumnie pędzących

gdzieś ku zatraceniu,

spocona poranną rosą uśmiecha się

mrużąc oczy z rozkoszy,

tak, jest pięknie, płacze ze szczęścia,

jak mogła tyle lat pozostawać w ukryciu,

musimy to powtórzyć,

nastawiam budzik na jutro...

Gniewny gwar gnania przyciąga uwagę

przechodniów z pogardą spoglądających

na moją nędzną egzystencję,

patrzą, wzruszają ramionami,

idą dalej, bo przecież tu nic ciekawego,

nuda panie, nuda i rozpacz,

łzy po tym co przeminęło,

po tym czego nigdy nie było,

a mimo to boli, że nie powróci,

już nigdy, odeszło, poszło sobie

ku zachodzącemu słońcu,

zostałem w cieniu już na zawsze,

jednocząc się z nim

sam stałem się cieniem

własnego człowieczeństwa,

potworem pośród potworów,

przygarbioną pokraką w zatęchłej jaskini