Zasypiam, śpię, nagle budzi mnie

węgiel kopalniany z hukiem dostarczony

bladym świtem pod moje drzwi,

słyszę jak obija się o ściany domu,

dudniąc, trzęsąc moim światem, pokojem,

moim łóżkiem, moim życiem.

Wyleguje się teraz ta czarna masa

w promieniach wczesnego słońca

na zielonej niegdyś trawie,

teraz czarnej, zarażonej, chorej.

Nie mogę spać, nie potrafię nawet 

zamknąć oczu, z dzikim uśmiechem

na twarzy myślę o tym jak wymierzam

jej karę, wrzucam w ciemną, wilgotną 

otchłań piwnicy gdzie, niczym w celi śmierci,

czeka na swój koniec w płomieniach