Mam wrażenie, że moje kaktusy nie kwitną.

Te długie łodygi ich kwiatów wydają się być tylko potrzebą

sięgnięcia ku słońcu. By być bliżej jedynego ich boga,

tego, który daje im życie i energię. Zapewnia przetrwanie.

Pomimo, że piękne te kwiaty i z racji dwunastogodzinnego

życia tak ulotne (co zwiększa w moim odczuciu ich piękno)

to w tej chwili postrzegam je jako przejaw lamentu za

nieosiągalnym. Nieudolną próbę osiągnięcia spełnienia.

I za samo próbowanie należy się moim roślinkom

szacunek. Są odważniejsze ode mnie...a może chcą

mi coś powiedzieć...pokazać, że się jednak da...no o taką

inteligencję i chęć wpływania na swego właściciela bym ich

nie podejrzewał...