szósta rano, niewinna godzina, jakże wolna

od wspomnień, 

rozdziewiczam ją, krzyczy

budzącym się gwarem za oknem,

ciężarówkami jeżdżącymi w tę i tamtą

stronę bez celu,

krwawi promieniami ledwo co

przebudzonego słońca nieśmiało spoglądającego

na szaleńców tłumnie pędzących

gdzieś ku zatraceniu,

spocona poranną rosą uśmiecha się

mrużąc oczy z rozkoszy,

tak, jest pięknie, płacze ze szczęścia,

jak mogła tyle lat pozostawać w ukryciu,

musimy to powtórzyć,

nastawiam budzik na jutro...